saliendo de la caducidad / saindo da caducidade / quittant la caducité / let caducity down / overtuigt van vervallen


para Jorge Luís Borges, su poema “La Recoleta” 

nosotras convencidas de caducidad
por tantas nobles criaturas que no saben lo que
dicen que están vivas pero ya están muertas
nosotras seguimos con el polvo que nos devora
poco a poco, sin siquiera mirar hacia atrás
y así convencemonos que hay que callarse
y así convencemono que somos feas
y así convencemonos que no podemos
y así convencemonos que tenemos miedo
y así convencemonos que ya todo está perdido
y quel el nuestro mundo se ahogó


convencidas de caducidad
dejamos la vida escurrirse por entre los dedos
finos y graves que miro en mí
por entre las sonrisas que ya no están aquí

salgo a caminar por mi carretera, y veo el sol
salgo a caminar por nuestra carretera, y respiro el aire
aquel que está en mí, aquel que es mío y de todos,
y entonces, veo lo que nadie me puede quitar
y entonces no me callo más
y entonces me veo bonita
y veo que puedo entonces
y no tengo más miedo entonces
y veo todo está por ser hecho entoncés
y que nuestro mundo está adelante
saliendo de la caducidad


© ana rossi 

para Jorge Luís Borges, seu poema “La Recoleta”

nós, convencidas de caducidade
por tantas nobres criaturas que não sabem o que
dizem, que estão vivas mas já estão mortas
nós seguimos com a poeira que nos devora
pouco a pouco, sem sequer olhar para trás
e assim convencemo-nos que temos que calar
e assim convencemo-nos que somos feias
e assim convencemo-nos que não podemos
e assim convencemo-nos que temos medo
e assim convencemo-nos que tudo está perdido
e que aquele nosso mundo se afogou

convencidas de caducidade
deixamos a vida escorrer entre os dedos
finos e graves que vejo em mim
por entre os sorrisos que não estão mais aqui

saio para caminhar pela minha estrada, e vejo o sol
saio para caminhar pela nossa estrada, e respiro o ar
aquela que está em mim, aquele que é meu e é de todos,
e então, vejo o que ninguém pode tirar de mim
e então, não me calo mais
e então, me vejo bonita,
e então, vejo que posso
e então, vejo tudo o que está para ser feito
e então, não tenho mais medo
e que aquele nosso mundo está à nossa frente
saindo da caducidade

 
© ana rossi


pour Jorge Luís Borges, son poème “La Recoleta”

nous, convaincues de caducité
par tant de nobles personnes qui ne savent pas ce
qu’elles disent qui sont vivantes mais qui sont déjà mortes
nous continuons avec la poussière qui nous dévore
peu à peu, sans regarder en arrière
et ainsi nous nous convainquons que nous devons nous taire
et ainsi nous nous convainquons que nous sommes laides
et ainsi nous nous convainquons que nous ne pouvons pas
et ainsi nous nous convainquons que nous avons peur
et ainsi nous nous convainquons que tout est perdu
et que notre monde s’est noyé

convaincues de caducité
nous laissons la vie s’égoutter entre les doigts
fins et graves que je vois en moi
entre des sourires qui ne sont déjà plus ici

je sors pour marcher sur ma superficie à moi, et je vois le soleil
je sors pour marcher sur notre superfície, et je respire l’air
celui qui est en moi, celui qui est à moi et à tous,
et alors je vois ce que personne ne peut m’enlever
et alors je ne me tais plus
et alors je me vois belle
et alors je vois que je peux
et alors j’ai plus peur
et alors je vois tout ce qui est encore à faire
et que notre monde est devant nous
quittant la caducité



            


to Jorge Luís Borges, poem “La Recoleta" 

we convinced of caducity
by so many noble people who don’t know
what they said that are alive but they are already dead
we follow dust that eat us
little by little without look behind
and so we convince ourselves that we have to shut up
and so we convince ourselves  that we are ugly
and so we convince ourselves that we can not
and so we convince ourselves that we have fear
and so we convince ourselves that all is lost
that our world is flooded

convinced of caducity
we let life drain through slender and
severe fingers that i look in me
between smiles that are no longer here

i go for a walk down my waist, and i see the sun
i go for a walk down our waist, and i breathe the air
this one that is in me, this one that is mine y of all of us
and so, i see what nobody can takes me off
and so i do not shut up any more
and so i see my beauty
and so i see that i can
and so i’m not scared anymore
and so i see what has to be done
and that our world is in front of us
let caducity down

 

© ana rossi                         
                  

voor Jorge Luís Borges, gedicht “La Recoleta” 
overtuigt van vervallen

wij overtuigd van vervallen
door veel mensen dit niet weten wat ze zeggen
 dat zijn nog leven maar al dood
wij volgen het stof dat eet ons
beetje bij beetje zonder achterom kijken
en zo wij overtuigd ons dat we moeten zwijgen
em zo wij overtuigt nos dat we zijn lelijk
em zo wij overtuigt dat we kunnen niet
en zo wij overtuigd nos dat we bang zijn
en zo wij overtuigt dat alles verloren is
en dat onze Wereld is verdronk

overtuigt van vervallen
we laten het leven gaat voorbij door dun en
serieus vingers dat ik naar mij kijken
tussen gelach dat here zijn niet meer

ik ga wandelen op mijn ceintuur, ik de zon zie
ik ga wandelen op onze ceintuur, ik adem in de lucht
die dat in mij is, die dat van mij is en is op iedereen
en zo ik zie wat niemand kan mij te ontvoeren
en zo ik zwijg niet meer
en zo ik zie mijn schoonheid
en zo ik zie dat ik kan
en zo ik zie dat ik ben geen angst
en zo ik zie alles wat ergedaan moet worden
en dat onze Wereld is voor ons
overtuigt van vervallen


 

© ana rossi                         

Commentaires

Messages les plus consultés de ce blogue

Arthur RIMBAUD, "Sangue Ruim" / "Noite do inferno" (tradução Ana Rossi)

Arthur RIMBAUD, "Mauvais Sang" / "Nuit de l'enfer"

oceânica / océanique, by Ana Rossi